Jason Bhugwandass over onderwijsrechtvaardigheid en jeugdzorg

Als je goed genoeg je best doet, kun je alles worden! Is dat eigenlijk wel zo? Scholing is essentieel voor kinderen. Maar als kinderen op een gesloten jeugdafdeling worden geplaatst dan ontbreekt het er aan onderwijs. Hoe kan dat? Jason Bhugwandass deelt zijn persoonlijke verhaal en ervaring met jeugdzorg, onderwijs en kansen(ongelijkheid).

Jeugdzorg en onderwijs

Jason Bhugwandass deelt zijn persoonlijke verhaal en ervaring met jeugdzorg tijdens Podium 020. Hij groeide op in Amsterdam-Noord en ging daar als kind naar school. Niemand om hem heen had een opleiding afgerond of een baan. De thuissituatie van Jason was ook niet fijn dus hij wilde kosten wat het kost zijn school afmaken. Veiligheid en een toegang naar een beter leven, dat zou school hem bieden. Jason deed zijn best om mee te komen op school en dat lukte redelijk. Maar op zijn zestiende raakte hij zwaar depressief en kwamen al zijn problemen in een keer boven water. Er werd hulp ingeroepen, maar omdat men vreesde voor zijn veiligheid werd hij op een gesloten afdeling geplaatst in jeugdzorg. Hier werd het behalen van zijn diploma onmogelijk. Toen hij vervolgens op zijn achttiende uit de gesloten jeugdzorg kwam, stond hij met lege handen. Middelbare scholen wilden hem niet meer hebben en hij was nergens toelaatbaar omdat hij geen vooropleiding had afgerond. Jason ging zich richten op het ervaringsdeskundige-werk en kwam met 'geluk' de juiste mensen tegen, waardoor hij tijdens coronatijd is gaan studeren. Helaas kon hij zijn opleiding niet afmaken.

Jason Bhugwandass en een studie

In een recente Instagram-story deelde Jason zijn worsteling met overprikkeling, als gevolg van een beperking die hij opliep tijdens zijn verblijf in jeugdzorg. Deze beperking maakt het voor hem moeilijk om goed te functioneren in een traditionele omgeving. Ondanks zijn liefde voor leren en zijn passie voor school, werd zijn onderwijs tijdens zijn vijfde jaar op het vwo onderbroken door opsluiting. Later, tijdens de pandemie, begon hij aan een studie psychologie aan de Erasmus Universiteit en behaalde zelfs zijn Propedeuse. Maar zonder de coronamaatregelen kon hij niet meer voldoen aan de aanwezigheidsplicht.

Gedurende twee jaar heeft Jason geprobeerd passend onderwijs te krijgen, maar helaas zonder succes. Nu is hij formeel jonggehandicapt verklaard en afgekeurd. Ironisch genoeg ligt zijn grootste handicap in hoe de samenleving met hem omgaat. Dit besef kwelt Jason enorm. Het is duidelijk dat hij buitengewone vaardigheden bezit; hij kan bergen verzetten, onderzoeksrapporten schrijven en beschikt over een schat aan kennis en competenties. Het is dan ook verbazingwekkend dat hij herhaaldelijk is tegengehouden en teleurgesteld is, vaak als gevolg van schade toegebracht door jeugdzorg. Hierdoor staat Jason niet meer open voor verdere studie. Hoewel hoogleraren en andere individuen hem willen bijstaan, heeft hij na tien jaar van teleurstellingen ervoor gekozen zijn wonden te laten helen.

Jason Bhugwandass: "Het is 10 jaar een strijd geweest. Ik heb gekozen om die strijdbijl te begraven. Het is vanaf hier vooral heel veel rouw. Die wond moet dicht. Maar ik vind het wel wrang. Slecht voor het individu, maar ook slecht voor de samenleving."  - Bron: Instagram Story op 17 maart 2024.

De verantwoordelijkheid ligt niet bij het kind

Jason: "We zijn zo geprogrammeerd dat als het een kind niet lukt om mee te komen, dat we denken dat het aan een kind zelf ligt. We denken; het kind is niet gemotiveerd, het wil niet, het kan niet, zonder rekening te houden met een situatie waar een kind in is geplaatst. Maar het is niet redelijk om te verwachten dat kinderen met problemen zich weten te ontwikkelen met alle wind tegen. De situatie die overrompelt, die sloopt de kansen van een kind en daarmee ook vaak het zelfvertrouwen. Dus of je de kans krijgt om te groeien is vaak een kwestie van geluk. Feitelijk is het zo dat als ik niet die ene dag, toevallig mensen tegen het lijf was gelopen die een halve middag met mij wilden zitten. Ik nu waarschijnlijk niet gestudeerd had. De situatie die bepalend is voor de wegen die kinderen gaan bewandelen die creëren we samen. We zijn er als samenleving verantwoordelijk voor dat alle kinderen, en juist zij die het minder hebben getroffen, scholing kunnen volgen die bij hen past."

Tot slot voegt Jason toe: "Kinderen in de jeugdzorg verdienen in eerste instantie een omgeving die hen ondersteunt, in plaats van afbreekt. Dat kinderen dichter bij de maatschappij brengt, in plaats van verder weg. Dat kinderen helpt om zich volledig te ontplooien. Elk kind verdient vertrouwen in hun capaciteiten en een steuntje in de rug."

Ook interessant