In een wereld waarin verandering een constante is, rijst de vraag: kan het anders? Als ik nadenk over wat er allemaal anders kan in de zorg, dan gaat mijn hart vaak sneller kloppen. Ik voel het belang van het anders willen doen. Ik verbaas me zo vaak! En gelukkig werk ik er dagelijks aan om het anders te doen. Mijn missie is om mede vakgenoten op te roepen om samen (nog) meer te doen om mensen met een kwetsbare positie hulp te bieden.
Een praktijkvoorbeeld: het kan anders
Je hoeft alleen maar te kijken naar de vervoersbewegingen in en rondom Groningen om te concluderen dat het anders kan. Ik geef graag een. voorbeeld: In de buurt van Uithuizen is het dichtstbijzijnde ziekenhuis, Winschoten of Groningen. Dat is minimaal dertig minuten rijden. Bij een bezoek aan de poli betaalt de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) het busje naar het ziekenhuis voor een kwetsbare oudere die zelf niet mobiel genoeg is om er te komen. Heel fijn natuurlijk! Het kan alleen heel goed dat er 5 minuten later ook een taxi naar Winschoten gaat voor de buurman om een familielid te bezoeken. Dat kan toch slimmer? Bijvoorbeeld door samen te reizen in een grotere taxibus voor zes personen. Dat is niet alleen milieuvriendelijker, maar ook gezelliger.
Het kan anders in de zorg
Als ik nadenk over wat er allemaal anders kan in de zorg, dan gaat mijn hart vaak sneller kloppen. Ik voel het belang van het anders willen doen. Ik verbaas me zo vaak! Bijvoorbeeld dat je überhaupt naar het ziekenhuis moet voor een bepaalde controle. Waarom kunnen we niet veel meer via beeldbellen? Om privacy redenen gaat dit nu vaak niet. Maar als ik het zelf bepaal dan heeft een arts (of juridische afdeling) daar toch niets van te vinden? Dat zijn zaken waar ik me druk om kan maken. En gelukkig werk ik er dagelijks aan om het anders te doen. Mijn missie is om mede vakgenoten op te roepen om samen (nog) meer te doen om mensen met een kwetsbare positie hulp te bieden.
Verbeter de zorginfrastructuur
Een belangrijke stap in het verbeteren van zorg is het verbeteren van de zorginfrastructuur. Er wordt, naar mijn idee, nog veel te veel in ketens gedacht. Als we kijken naar de zorgvraag van de burger, in plaats van naar sectoren en specialismen, dan zijn er tal van mogelijkheden om zorg te clusteren. De exacte zorgstructuur is daarbij helemaal niet van belang. Het gaat er tenslotte om dat mensen de zorg krijgen waar zij behoefte aan hebben. Meer verbindingen tussen voorzieningen en het gezamenlijk organiseren van zorgdiensten is een voorbeeld van hoe het ook kan.
Als je mij een beetje kent dan weet je dat mijn hart in het Noorden van het land ligt. Een schitterend stukje Nederland, waar ook veel uitdagingen liggen rondom het slim verlenen van zorg. Met een sterk groeiende ouderengemeenschap, eenzaamheid, arbeidsmarktkrapte en verouderde huisvesting, is er een hoop te doen.
Wonen, Zorg, Ontmoeten: Integrale Samenwerking
Er is behoefte aan nieuwe integrale concepten van wonen, zorg en ontmoeting. Het lokaal organiseren van zorg. Wenselijk zou zijn als de 'nuldelijns', eerstelijnszorg en WMO met elkaar gekoppeld zijn. Denk bijvoorbeeld aan het onder één dak brengen van huisartsenzorg, tandverzorging, zorg voor kinderen en multifunctionele ruimtes voor thuiszorg. Gecombineerd met woningen waar goede en efficiënte zorg verleend kan worden. Geen versnipperd zorglandschap meer, maar verbindingen.
Multidisciplinaire zorg is niet alleen prettig voor inwoner en patiënt, maar kan de arbeidsproblematiek in de regio ook verlichten. De clustering van voorzieningen maakt het voor professionals (weer) aantrekkelijk in de regio te gaan werken. Zo’n clustering biedt ook de mogelijkheid van nauwe samenwerking met de huisartsen en tussen huisartsen en andere behandelaars (SOG, psychiater, etc.).
Mijn oproep aan zorgpartijen, corporaties, huisartsen en gemeenten:
