#maaktzichdruk: Michelle van Tongerloo
LinkedIn post van Michelle van Tongerloo
Ondanks alle boosheid die ik voel naar de manier waarop we als maatschappij met elkaar omgaan voel ik me een gezegend persoon.
Gezegend met al mijn bevlogen en gepassioneerde collega's, zoals Marlieke Ridder, waar ik mee optrek om kwetsbare mensen te helpen.
Marlieke is al een tijd bezig om samen met andere collega's (Albert Scholte, Relinde Noordegraaf, Thea Noga, Leanne Brouwer, Marcel Slockers, Freerk Edskes, mij) en AVG-arts Michiel Vermaak een huisartsenpraktijk op te zetten die specifiek gericht is op dak- en thuislozen plus ongedocumenteerden en onverzekerde EU-burgers – ook gezinnen.
Marlieke: "Vanuit deze nieuwe locatie kunnen we intensiever en beter gecoördineerd samenwerken, een nauwere samenwerking met het multidisciplinaire stedelijk daklozen (ggz)team is hier eveneens mogelijk. De gesprekken over dit project zijn in volle gang, de gemeente Rotterdam ondersteunt ons en het Zilveren Kruis staat hier eveneens positief tegenover.
Als de praktijk eenmaal stáát, zou ik graag een ziekenhuisteam willen opstellen zodat we, bij opname van een dak-of thuisloze, kunnen meedenken over vervolgtrajecten. Daarnaast kan ons team constructief inzetbaar zijn voor collega-huisartsen die advies nodig hebben. Zo kunnen we elkaar versterken en samen de dak- en thuislozen beter toeleiden naar bestaande systemen. Dat is helaas nog altijd hartstikke nodig.”
Laatste ondersteep ik.
Ik ben inmiddels al een avond en ochtend bezig een acuut zieke jongen in zorg te brengen.
Hij heeft een verschrikkelijke, diepe en etterende beenwond die zijn gehele onderbeen in beslag neemt. Daarmee ligt hij op straat. In mijn wondplan nam ik met hem door op welke buitenlocaties hij zijn wond het beste kan spoelen. Het leek wel een film in een oorlogsgebied. Toen hij naar zijn eigen wonden keek viel hij flauw.
Wie ik ook bel, er wordt geschermd. Met zijn gedrag en zijn verslaving.
Zoveel oordelen, zo weinig zorg. Maar deze jongen gaat dood op straat, dat denk ik echt. Misschien wel dit weekend.
Hij is onder behandeling bij een chirurg en GGZ-team, maar niemand voelt de urgentie.
Ik snap niet hoe wij een maatschappij hebben die zo gebroken is dat we dit laten gebeuren. Waar de voorwaarden voor hulp uiteindelijk dezelfde voorwaarden zijn waardoor iemand geen hulp krijgt: in zijn geval het gedrag.
Als we dit soort extreem zieke mensen niet meer kunnen helpen wat zijn we dan waard?
De mindset in het westen is gebroken. We zien niet meer in dat alles met elkaar samenhangt.
Dat het geweld wat wij deze jongen aandoen hetzelfde geweld is dat hij zichzelf aandoet, wat hetzelfde geweld is waarmee we er voor kiezen de winteropvang niet open te houden zodat er alleen al in Rotterdam 200+ mensen op straat slapen. En breder dat de vervuiling van de wereld hetzelfde is als het geweld naar mensen, en geweld naar mensen hetzelfde is als het geweld naar de planeet, maar nu sla ik door.
Laat ik maar gewoon stoppen met praten en zeggen dat ik blij ben met ons prachtige team!
Bron: LinkedIn post van Michelle van Tongerloo
Maak jij je ook druk?
Laat je mening horen in de opmerkingen!
