#maaktzichdruk: Huisarts/Initiatiefnemer Buurtdokters Sophie Brühl
De inkoopprijs van een blaaskatheter is 50 cent. Als #huisarts een katheter regelen kost een paar uur. Althans, als je de regels volgt.
Net als veel collega’s heb ik altijd een katheter in mijn dokterstas. Stel dat ik een patient met een retentieblaas tref? Of een stervende patiënt moet sederen omdat de lijdensdruk te groot is? Dan wil ik focus op zorg, en niet verzeild raken in een bureaucratisch doolhof.
Officieel moet je, als je een katheter nodig hebt, een uitgebreid formulier invullen. Voor wie is het? Wat is de indicatie? Vervolgens moeten daar stempels op. Tussendoor ontvang je telefoontjes van controleurs die ooit zelf zorgverlener waren. Is het echt nodig? Is er geen alternatief? Vaak willen ze de patient zelf ook nog even spreken…
Zodoende is een katheter goud waard in de eerste lijn. Niet vanwege de kostprijs, die stelt niks voor, maar vanwege alle hoepeltjes waar je doorheen moet om er één te bemachtigen als de nood aan de man is.
Als je meegaat in het #zorgsysteem verlies je binnen no time het plezier in je vak. En dus ritsel ik katheters zodat ik nooit zonder zit. Ik ga bij bekende zorginstellingen of apothekers langs die me altijd helpen aan een klein voorraadje. Collega’s doen dit ook.
Maar heb je geen netwerk in de buurt, zoals waarnemers in een voor hen onbekende regio, dan ontkom je niet aan de ontmoedigende regelgeving. Geen wonder dat jonge huisartsen niet staan te springen om #praktijkhouder te worden, of zelfs stoppen met het vak.
En het blijft niet bij katheters. Dezelfde bureaucratie is ook opgetuigd voor test strips voor diabeten, incontinentiemateriaal, en ga zo maar door. Op papier een bezuinigingsmaatregel, in werkelijkheid lopen de kosten op, holt de kwaliteit van zorg achteruit en raken schaarse professionals gedesillusioneerd.
Gisteren was ik te gast bij Op1 om over bovenstaande problematiek te praten, samen met Jennifer Bergkamp. Als #wijkverpleegkundige loopt ze vast in precies dezelfde bureaucratie. En net als ik ziet ze daardoor collega’s afhaken.
Het hoopvolle nieuws is dat #verzekeraars hier óók mee in hun maag zitten. Ze hopen oprecht de kosten te drukken middels Excel-sheet maatregelen, maar komen er steeds meer achter dat dergelijke keuzes averechts uitpakken en zorgprofessionals doen afhaken. Hun zorgplicht komt serieus in het geding. En ook zij hebben geen boom waar huisartsen en wijkverpleegkundigen aan groeien. We hebben elkaar dus keihard nodig.
Daarom doe ik bij deze de oproep waar ik gisteren in de uitzending niet aan toe kwam. Beste Zorgverzekeraars Nederland: stop met de systeembureaucratie en kom naast ons in de praktijk staan. Laten we samen kijken hoe we het praktijkhouderschap weer duurzaam, behapbaar en lonend kunnen maken. Een vaste huisarts, met focus op de #patiënt, is hét recept voor toekomstbestendige zorg tegen lage kosten. En dat geldt ook voor een vaste wijkverpleegkundige die zich volledig kan richten op de inhoud van haar vak.
Bron: LinkedIn post van Sophie Brühl
