Iedereen die wel eens te maken heeft gehad met de Zorg in Nederland zal het met mij eens zijn: het kan en het moet beter. Er zijn veel schrijnende verhalen te vinden van waar de Zorg te kort schoot. Zelf ken ik er te veel, ook persoonlijk.
Persoonlijke en schrijnende verhalen in de zorg
Mijn eigen vader met Alzheimer had de wens om zo lang mogelijk thuis te blijven, maar dit werd onmogelijk gemaakt. Hij brak zijn heup en het systeem dwong hem in het proces van revalidatie tot gesloten PG, wat uiteindelijk leidde tot een hele verdrietige situatie. En mijn schoonvader met asbestkanker heeft alle schotten die er vanuit het systeem opgetuigd zijn mee moet maken voordat hij palliatieve zorg kon krijgen. De lieve mensen in de zorg doen wat ze kunnen, met hart en ziel, maar wat wordt er veel onmogelijk gemaakt door de bedachte regels die hart en ziel in de weg staan. Het verlies van mijn kinderen dat heeft geleid tot verdriet maar ook boosheid. De regelgeving die bedacht is, voor een sector waar zoveel leed is, maakte me na maar ook al tijdens het verwerken, zo boos. Allemaal regels vanuit het systeem die werkelijk niet eens ook maar 1% positief bijdragen en bedacht zijn voor, ja voor wat?
Het verhaal van het verlies van mijn kinderen, van mijn vader en schoonvader heeft mij zo geraakt dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan zelf in actie komen. Om alles wat binnen mijn mogelijkheden ligt uit de kast te halen om verandering in gang te zetten binnen de zorg.
Het probleem? Te veel hokjes
Het probleem is dat we in Nederland te maken hebben met heel veel verschillende partijen binnen de zorg. Huisartsen, Medisch specialisten, Fysiotherapeuten, Diëtisten, Verpleegkundigen, etc. En niet te vergeten de Zorgverzekeraars. Doordat deze partijen lang niet altijd optimaal met elkaar samen weten te werken, en soms schijnbaar tegenstrijdige belangen hebben, worden patiënten vaak niet snel en/of kundig genoeg geholpen. Onder druk van beperking in tijd en geld krijgt niet iedereen de juiste aandacht die hij of zij verdient.
En is ‘patiënt’ wel de juiste bewoording? Patiënt drukt je gelijk in een hoek waar ik niet van hou. Je bent een cliënt. Uitgaan van wat iemand nog kan is voor mij veel belangrijker dan wat iemand niet kan. Het hokjesdenken in Nederland doet me pijn. Het is stigmatiserend. Ik ben ervan overtuigd dat dit in een land als Nederland niet nodig is. We beschikken over een schat aan kennis en kunde, en goede, gemotiveerde professionals met het hart op de juiste plek.
De oplossing? Ontschotten en meer contact tussen mensen
Het is dus tijd voor actie. Tijd om de keten te ‘ontschotten’ en aan elkaar te verbinden. Om elkaar weer meer als mens te zien, om mét elkaar te praten, in plaats van over elkaar. En laten we eerlijk zijn: het is niet een probleem van de Zorg alleen, maar ook een beetje het resultaat van onze steeds individualistischere samenleving. En juist daarom moeten we van alleen zelfredzaamheid naar samen redzaamheid. We moeten het samen doen.
Faciliteren in meer contact tussen mensen
Privacy en zelfregie zijn hierbij sleutelwoorden voor mij. Ik wil dat ik zelf bepaal waar voor mij mijn privacy begint en stopt. Helaas is nu op social media mijn data niet meer veilig en bij mijn zorgverzekeraar ook niet. Daarnaast bepalen bepaalde zorgverleners dat iets over mijn gezondheid niet gedeeld mag worden want dat is slecht voor mijn privacy. Maar dat kan ik toch zelf bepalen? Ik geloof écht dat we daar naar toe moeten werken. En ik geloof ook dat het kán!
Een samenleving die lééft
Sterker nog, ik wéét dat het kan. Een prachtig voorbeeld vinden we in Noord Groningen: Termunterzijl, Termunten, Woldendorp en Borgsweer. Dorpen waar alle Zorg en Onderwijs is weg getrokken, net als uit zovele dorpen in de provincie. Daarom ontstaan er initiatieven onder en vanuit burgers, zoals Zorgzame Dorpen, en dat is niet zomaar. Het doel is: zorgen voor en om elkaar. Om er zo lang mogelijk te kunnen blijven wonen. Hiervoor zijn de inwoners aangewezen op elkaars netwerk. Deze dorpen zijn dorpen waar de samenleving lééft. Dit concept werkt met een groot aantal innovaties, waaronder De Stamtafel.
De Stamtafel
Dit initiatief ben ik zelf vanuit een ideaal begonnen om een beweging in gang zetten om meer socialiteit in onze gemeenschappen aan te brengen. Omdat ik zelfregie en privacy zo belangrijk vind, verkopen we heel bewust geen data. Je bent echt zelf de baas, niemand kan bij jouw gegevens. Daar zit wel een prijs aan vast. Maar die ben ik bereid te betalen. Omdat vertrouwen en privacy belangrijker zijn dan een lage prijs.
Weerstand houd ons scherp
Zoals overal waar veranderingen en vernieuwingen plaatsvinden, kom ik hier ook weerstand en wantrouwen tegen. Ergens blijft er de gedachte rondzweven dat dit om financieel gewin draait. En het klinkt misschien paradoxaal, maar dat moet ook! Anders is zo’n mooi nieuw initiatief ten dode opgeschreven. Mooie dingen ontwikkelen die leunen op subsidies is niet zo moeilijk. Het is de kunst om het zichzelf te laten bedruipen, net als ieder gezond bedrijf. Zonder subsidies. En niet volledig afhankelijk van vrijwilligers.
Mijn persoonlijk gewin is hierbij dan ook niet geld, maar iets veel belangrijkers: het gevoel dat ik er alles aan gedaan heb om het zorgstelsel in Nederland beter te maken. Beter dan dat ik zelf ervaren heb met o.a. mijn (schoon)vader. Want ik hoop dat ik tegen de tijd dat ik het zelf nodig heb mijzelf er vol vertrouwen aan over kan geven.
Jij ook? HET ROER MOET OM!
