Kinderen met intensieve zorgvragen hebben 24/7 zorg nodig, wat ook geldt voor hun ouders en andere gezinsleden. Bij Leefstijl poli plus streven we naar perspectief voor het hele gezin door middel van een tweedaagse screening. Tijdens deze screening, waarbij het hele gezin betrokken is, luisteren we naar hun verhaal, behoeften en twijfels. We verkennen samen mogelijkheden en kansen voor de toekomst. Deze intensieve en waardevolle dagen bieden ruimte voor onderlinge verbondenheid en het ontwikkelen van perspectief, stap voor stap. In deze blog neem ik je mee tijdens zo'n tweedaagse screening, waar een moeder samen met haar twee kinderen aan deelneemt.
Het zit er weer op
“Mag ik je een knuffel geven?”, vraagt ze als ze aanstalten maakt om te vertrekken. Het raakt me, die vraag van deze moeder met wie we twee dagen lief en leed deelden. Twee volle dagen Leefstijl poli plus met haar en haar twee zorgintensieve kinderen, op landgoed Zwanenhof in Zenderen. Onze Hug is een goede samenvatting van wat de tweedaagse met ons heeft gedaan. Alle gevoelens die er waren komen samen in dat warme moment. Wat is er deze dagen veel gepasseerd en wat was het goed om samen ruimte te maken voor een verhaal dat bijna niet kan bestaan, maar bestaat. Van links naar rechts, vielen er kwartjes en groeide ook het vertrouwen. Met haar verworven wantrouwen in hulpverleners, was dat niet niks. Haar eerste vraag op dag 1 was: 'Doe ik het wel goed?' Haar kinderen lieten ons vanaf de eerste minuut weten dat het antwoord 'ja' is.
De eerste dag
Beide kinderen vermaakten zich die eerste dag, onder de vleugels van collega Chantal. Een hele dag biedt veel kans om hen te leren kennen. Ze speelden en genoten boven in onze st. Jozefzaal en buiten in de tuin en pannakooi.
Ondertussen zaten wij in ons kantoor beneden: moeder, Pieter en ik. De nog gesloten tulpen op tafel, luisterden zich vol water. “Het lijkt alsof ik op een kruispunt sta, niet met vier, maar een heleboel wegen. Ik weet gewoon niet welke weg ik moet nemen. Is dit de goede weg?” We luisterden en spraken erover, we deelden ervaring en inzichten met elkaar. De pitbull zoals ze zichzelf noemde, werd steeds meer een soort Luna, het lieve Roemeense hondje van Nieke, één van onze collega’s. Toen we samen met moeder en de jongens aan tafel schoven om te lunchen, zei moeder: “Meestal zitten die mensen niet bij ons maar praten ze ergens anders verder over ons”. Ik realiseerde me weer eens dat deze gewone dingen ongewoon zijn en niet klein maar groot. Na de gezellige lunch, luchtte ze haar hart verder dan ze aanvankelijk in de planning had. Het was haar keus en het gaf haar lucht en licht.
De tweede dag
De tweede dag stond volledig in het teken van de jongens. Moeder had nu ook de ruimte om zich hier op te richten. Collega's Iris, Annemiek, Chantal en Nieke gingen om de beurt met de jongens aan de slag. Tussen de middag maakten moeder en ik een fijne wandeling. De frisse lucht, de stille omgeving deed goed en we spraken weinig. Terug op de Zwanenhof, had het gezin een digitaal consult met onze leefstijlarts Souad. De gezondheid en leefstijl van beide kinderen kreeg volop aandacht. De laatste sessie werd begeleid door onze voedingsadviseur Nolanda. Haar bevindingen waren voor moeder zeer verrijkend maar ook bevrijdend. Vragen werden beantwoord en vermoedens bevestigd. De tulpen op tafel openden zich.
Meerwaarde op voorhand
Nog voor dat de screeningsverslagen en - adviezen volgen, nog voor dat ook een perspectiefplan voor beide kinderen volgt, is er nu al veel winst geboekt voor dit gezin. Ze lieten ons dat de volgende dag zelf ook weten met een lief bericht. Ik durf het te zeggen omdat ik erbij was en dat is het: Je moet het meemaken. Ik las een post op LinkedIn van Shervin Nekuee (senior adviseur diversiteit en inclusie bij het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid) over het gevoel van verbondenheid in ontmoeting. Het was precies dat; een bezielde ontmoeting.
